Wings of hope

Wat gebeurt er veel in een jaar tijd! Ongeveer een jaar geleden kreeg ik met de diagnose ME van de huisarts te horen dat ik 'er mee zou moeten leren leven' en dat alleen gedragstherapie me daarbij kon helpen. Alle hoop op genezing of herstel werd zo onder mijn voeten vandaan getrapt. 

Ik probeerde me voor te stellen hoe dat zou zijn, de rest van mijn leven uitgeput, geen prikkels kunnen verdragen, geen werk, geen vakanties, geen feestjes, geen lange wandelingen, niet shoppen, niet uit eten, geen bioscoop of kroeg of andere leuke uitjes, zonder hartstikke ziek te zijn.. Nooit meer? Of was het slechts tijdelijk zo dramatisch gesteld met mij? Mijn lichaam kon het nu in elk geval niet aan en er was geen kant en klare oplossing. Het kon iets verbeteren, het kon zo blijven, maar het kon ook nog erger worden. En voorlopig gebeurde alleen het laatste.

Alle opties passeerden stilzwijgend de revue in mijn gedachten, van euthanasie tot psychotherapie, van blijven zoeken naar een oplossing tot me bij de 'realiteit' neerleggen. Gelukkig kon ik ondanks de fysieke en emotionele uitputting nog genoeg wilskracht vinden om door te blijven zoeken en te luisteren naar wat mijn lichaam schreeuwde: HELP!

De hoop die je vervolgens krijgt als een arts zegt dat er hulp- en geneesmiddelen zijn die zouden kunnen leiden tot (gedeeltelijk) herstel, die is onbeschrijfelijk. Zeker na al die jaren de ene na de andere ontmoedigende opmerking; 'je mankeert niks', 'het is psychisch', 'er is niks aan te doen', 'het is een schreeuw om aandacht', 'het is ongeneeslijk', enz. 

In chronisch als 'onomkeerbaar' geloof ik allang niet meer, sinds ik met voeding ben hersteld van endometriose. Die overtuiging is alleen maar sterker geworden nu ik ervaar dat alleen al simpelweg ontgiften mij weer letterlijk op de been begint te krijgen. 

Het ging een jaar geleden nog niet eens zo slecht als nu, maar de wanhoop in mij heeft plaats gemaakt voor HOOP en dát gevoel.. geeft me vleugels! 

Ik denk niet dat het makkelijk wordt. Sterker nog, ik hóóp niet eens dat het makkelijk wordt, want daar ben ìk wel mee geholpen, maar verder niemand anders. Ik bid juist steeds dat ik niet als door een wonder op onverklaarbare wijze genees, maar dat ik op een manier herstel waar ook anderen wat mee kunnen. Dat wens ik niet omdat ìk zo geweldig ben, maar omdat ik niet van plan ben deze ellende te doorstaan, zonder dat er iets geweldigs uit voortkomt.

En met de resultaten die ik boek 'hoop' ik die vleugels van hoop ook aan andere chronisch zieken door te geven. :) Want chronisch is niet per se onomkeerbaar. 

"Hou vol, aan pijn komt een eind."