Vriendschap | Niet gehoopt is altijd mis

Ik wilde deze blog eigenlijk beginnen met:
Ik weet dat mijn vrienden het niet erg vinden dat we elkaar weinig zien, ze hebben alle begrip voor de situatie.. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Het laatste waarschijnlijk wel, maar het eerste zeker niet! We vinden het waarschijnlijk allemaal erg hoe het nu gaat en zouden allemaal willen dat het weer goed gaat met mij.
Maar dat gaat het niet. Het lijkt soms een beetje vooruit te gaan, maar vaker nog lijkt het achteruit te gaan. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn, dus ik kan niet naar waarheid zeggen dat ik de afspraakjes mis. Ik mis vooral de dingen die voor mensen in mijn omgeving heel vanzelfsprekend zijn, zoals elke dag kunnen douchen. Was ophangen. Koken. Kauwen zonder pijn. Zitten zonder pijn. Lopen zonder door mijn knieën te zakken. Me aankleden zonder uitgeput te raken. De dag kletsend, werkend, knutselend en fotograferend door te kunnen brengen ipv liggend in stilte.

Ik denk dat ik pas weer echt behoefte krijg om vaker af te spreken, als ik al die dingen weer kán. Als een gezellig bezoek er niet voor zorgt dat ik een basisbehoefte zoals gezond eten moet overslaan, omdat ik daar dan te moe voor ben. Natuurlijk geeft het me ook mentale energie, maar juist die energie heeft als gevolg dat ik niet goed voel wat mijn lijf aangeeft, waardoor ik daarna weer een stapje terug moet doen.

En net dat stapje terug moeten doen, zorgt er voor dat ik toch liever alleen ben, ook al voelt dat wel eens eenzaam. Ik kan en wil mezelf niet nog meer stapjes terug permitteren.

Ik merk dat ik me daar schuldig over voel en dat wil ik toch even hardop uitspreken, zodat het me niet meer zo dwars zit. Ik voel me schuldig over het feit dat ik er niet kan zijn voor mijn vrienden op de manier waarop zij dat nodig hebben. Ik voel me schuldig dat ik hen niet de kans geef er voor mij te zijn op de manier waarop zij dit zouden willen. Het voelt aan de ene kant egoïstisch om mezelf zo af te zonderen en af te sluiten, maar aan de andere kant is dit wat ik echt nodig heb. Wat mijn lichaam nodig heeft. Als ik naar mijn lijf luister en het gaat niet snel beter met mij, zou het zomaar kunnen dat we elkaar soms maandenlang niet zullen zien.

Wat zou het makkelijk zijn als ik nu zou kunnen zeggen, het interesseert me niks wat mijn vrienden hier van vinden, het draait nu om mijn gezondheid. Maar daar ben ik niet egoïstisch genoeg voor.

Wel heb ik voldoende zelfrespect om te doen wat het beste is voor mìj en mijn gezondheid en durf ik hardop te hopen dat alle hechte vriendschappen nu ook social-media-bestendig blijken te zijn. Niet elke vriendschap is dat automatisch!

Ook hoop ik dat niemand ontmoedigd raakt door mijn soms wat korte reacties, omdat ik moe ben of wanneer mijn arm weer -net als deze week- zó snel pijn doet dat hij na een paar minuten typen minstens een half uur moet rusten. En ik hoop dat mensen gewoon tegen me aan blijven kletsen (typen), ook al vergeet ik vaak te vragen hoe het gaat.. Want je voelt je pas eenzaam als ook dat niet meer gebeurt.

Ik durf nogal wat te hopen van anderen voor iemand die zichzelf nu 'even' op nr 1 zet!

Maar.. niet gehoopt is altijd mis, toch? ;)

Nina