Er mee leren leven..
De bekende slotzin in een behandelkamer. Alle chronisch zieken kennen hem wel.
Maar wat betekent het..? En nog belangrijker, hoe krijg je dat voor elkaar??
Om met de eerste vraag te beginnen, wat betekent het?
Dat ligt er aan wie het tegen je zegt!
Als het een arts is, dan bedoelt deze, leg je er bij neer, er is toch niks aan te doen.
Als het iemand is die jou niet begrijpt, betekent het, hou op met je gezeur en kijk naar wat je wel kan.
Als jíj het zegt, betekent het iets heel anders. Dan betekent het, hoe ga ik in godsnaam leren lopen zonder benen. Hoe ga ik ademen zonder longen. Hoe kan ik leven in dit lijf?!
Het lijkt een onmogelijke opgaaf. Waarom? Omdat het niet strookt met jouw plannen en ideeën voor het leven. Het betekent dat je alles wat je tot nu toe deed en alles waar je ooit van droomde en alles wat je ooit van plan was, allemaal overboord moet gooien. Wissen. Skippen. Deleten. Weg er mee!
Wat er over blijft is wie je bent, van binnen, JIJ, jouw eigen ik, een schone lei. En daarmee begin je opnieuw. Als een baby die alles nog moet leren. Als een patiënt die te lang in coma heeft gelegen. Je leert vanaf 0 wat je wel en niet kunt, welke dromen realiseerbaar zijn en welke niet, want die opmerking 'als je wil kun je alles', geldt ineens niet meer voor jou.
Je onderzoekt en ontdekt. Je leert! Je leert hoe je kunt leven met dat wat jou is overkomen.
Wat klopt er niet aan dit verhaal?
De schone lei natuurlijk. Dat kan helemaal niet. Hij is niet schoon en hij is niet schoon te krijgen ook. Je hebt namelijk een geheugen. Tenzij je dat ook kwijt bent..?
Dankzij dat geheugen weet je alles nog. Hoe het was toen je gezond was, ook al kun je je er misschien niks meer bij voorstellen. Welke plannen je had. Wat je kon. Wat je deed. Wat je wilde en waar je van droomde. Je wéét wat er was en dát is aan diggelen. En dáár moet je mee leren leven?
Onmogelijk!
Of toch niet? Is het misschien mogelijk om dat wat aan diggelen ligt opnieuw te lijmen? Ondertussen de neiging te onderdrukken om weer dezelfde vorm terug te krijgen? Net zo lang puzzelen tot de stukjes zo in elkaar passen dat er weer iets moois ontstaat? Iets totaal anders, iets nieuws; gehavend, kwetsbaar, maar toch mooi en waardevol?
Ik weet het niet. Ik lig nog aan diggelen, ik ga het nog ontdekken..
Like = support!
De bekende slotzin in een behandelkamer. Alle chronisch zieken kennen hem wel.
Maar wat betekent het..? En nog belangrijker, hoe krijg je dat voor elkaar??
Om met de eerste vraag te beginnen, wat betekent het?
Dat ligt er aan wie het tegen je zegt!
Als het een arts is, dan bedoelt deze, leg je er bij neer, er is toch niks aan te doen.
Als het iemand is die jou niet begrijpt, betekent het, hou op met je gezeur en kijk naar wat je wel kan.
Als jíj het zegt, betekent het iets heel anders. Dan betekent het, hoe ga ik in godsnaam leren lopen zonder benen. Hoe ga ik ademen zonder longen. Hoe kan ik leven in dit lijf?!
Het lijkt een onmogelijke opgaaf. Waarom? Omdat het niet strookt met jouw plannen en ideeën voor het leven. Het betekent dat je alles wat je tot nu toe deed en alles waar je ooit van droomde en alles wat je ooit van plan was, allemaal overboord moet gooien. Wissen. Skippen. Deleten. Weg er mee!
Wat er over blijft is wie je bent, van binnen, JIJ, jouw eigen ik, een schone lei. En daarmee begin je opnieuw. Als een baby die alles nog moet leren. Als een patiënt die te lang in coma heeft gelegen. Je leert vanaf 0 wat je wel en niet kunt, welke dromen realiseerbaar zijn en welke niet, want die opmerking 'als je wil kun je alles', geldt ineens niet meer voor jou.
Je onderzoekt en ontdekt. Je leert! Je leert hoe je kunt leven met dat wat jou is overkomen.
Wat klopt er niet aan dit verhaal?
De schone lei natuurlijk. Dat kan helemaal niet. Hij is niet schoon en hij is niet schoon te krijgen ook. Je hebt namelijk een geheugen. Tenzij je dat ook kwijt bent..?
Dankzij dat geheugen weet je alles nog. Hoe het was toen je gezond was, ook al kun je je er misschien niks meer bij voorstellen. Welke plannen je had. Wat je kon. Wat je deed. Wat je wilde en waar je van droomde. Je wéét wat er was en dát is aan diggelen. En dáár moet je mee leren leven?
Onmogelijk!
Of toch niet? Is het misschien mogelijk om dat wat aan diggelen ligt opnieuw te lijmen? Ondertussen de neiging te onderdrukken om weer dezelfde vorm terug te krijgen? Net zo lang puzzelen tot de stukjes zo in elkaar passen dat er weer iets moois ontstaat? Iets totaal anders, iets nieuws; gehavend, kwetsbaar, maar toch mooi en waardevol?
Ik weet het niet. Ik lig nog aan diggelen, ik ga het nog ontdekken..
Nina
Geen opmerkingen :
Een reactie posten