Was het maar zichtbaar, hoorbaar en voelbaar..

Soms zou ik willen dat mijn onzichtbaar ziek zijn eens zichtbaar werd.

Dat er herrie uit mijn oren kwam bij het minste geluid, zodat je kunt horen hoe zeer dat doet.

Of bloed uit mijn ogen, zodat je kunt zien wat fel licht met me doet.

Een opzwellend hoofd als een gesprek me teveel wordt.

Zwarte bloeduitstortingen op de plaats van de pijn.

Een hoorbaar bonkend hart, in plaats van slechts voelbaar.

Luid schreeuwende spieren bij íets teveel actie. 

Een metertje op mijn voorhoofd dat knipperend aangeeft: accu is leeg.

Dan zou ik niks meer hoeven uitleggen, iedereen zou het zien, schrikken, weten en begrijpen; zo ziek is ze dus.