Ik voel me heel de dag al blij, ondanks de knallende pijn in mijn kop en mijn disfunctionerende lijf. Ken je dat? Zomaar zonder reden?
Het schijnt niet normaal te zijn dat ik steeds zo vrolijk en optimistisch ben (op regelmatig een dipje na), terwijl mijn lijf pijn doet en het af laat weten. Het is soms verwarrend voor mensen om me heen of voor artsen die me behandelen. Het probleem lijkt daardoor minder groot, de klachten lijken wel mee te vallen.
Vooral de psycholoog ergerde zich duidelijk aan mijn houding, omdat ik mijn verdriet of somberheid verstopte. Welk verdriet? Welke somberheid?? Als ik die emoties voel, dan uit ik ze wel hoor, wees niet bang! Maar nee, ik verstopte het. Het 'hoorde' er te zijn achter mijn sprankelende verschijning, was haar conclusie.
Maar ik doe niks wat 'hoort'. Ik doe wat mijn hart me ingeeft. En als ik vrolijkheid en kracht voel in mijn hart? Dan uit ik die! En als ik me rot voel, dan zeg ik het ook.
Ik ging zelfs aan mezelf twijfelen, dacht echt even dat ik mezelf en anderen voor de gek hield door te doen alsof.. Dát idee maakte me somber en verdrietig. Maar ik wéét diep in mijn hart gewoon dat het niet zo is.
Laten we het er maar op houden dat positieve kracht, die je 'hart' binnenstroomt bij tegenslag, bovennatuurlijk is. Onmeetbaar, niet wetenschappelijk aantoonbaar, alles behalve normaal, maar toch echt wel voelbaar! Een power die vaak veel groter en sterker is dan de situatie die je verdrietig maakt. Een power die je de kracht geeft om te overleven en dát straal je dan uit.
Is dat niet heerlijk? Ík word daar blij van in elk geval.
Vrolijk Pasen, mevrouw de psycholoog!
Nina
Geen opmerkingen :
Een reactie posten