Het voelt als een griep;
Een zwaar en pijnlijk lijf, spierpijn, geen kracht in je spieren, bibberen, een bonzend hoofd, buikpijn, gevoelige keel en snel koud.
Het voelt alsof je flink aangeschoten
bent:
Niet helder na kunnen denken, emotioneler zijn dan anders, normaal lopen is een grote uitdaging, niet op de juiste woorden kunnen komen, alles uit je handen laten vallen of omgooien.
Het voelt als je ergste kater:
Niet vooruit te branden, barstende koppijn, totaal geen energie om iets te ondernemen, misselijk, geen eetlust, geen licht en geluid kunnen verdragen.
Het voelt alsof je net je eerste marathon uit hebt gelopen:
Brandende spieren, een hoge hartslag, volledig buiten adem, zweten, geen kracht meer hebben om nog iets te ondernemen, ook al heb je genoeg adrenaline of mentale kracht.
En dit voel ik meestal allemaal tegelijkertijd. Het grote verschil met een gezond persoon is:
Ik heb geen griep.
Ik ben niet dronken.
Ik heb geen kater.
Ik heb niet net mijn eerste marathon uitgelopen.
En het lastige is, je ziet het niet altijd aan de buitenkant.
De ellende begint al bij het opstaan en verergert met elke activiteit. Pijnstillers helpen niet (zorgen er alleen voor dat ik mijn grens niet voel), de pijn en vermoeidheid gaan niet weg als ik ontspan, de verzuring en verkramping in mijn spieren houdt uren en soms zelf dagen aan en slapen verandert weinig tot niks aan de uitputting.
En dit ultrabelabberde gevoel noemen ze PEM, Post Exertionele Malaise, oftewel 'ziek na inspanning'.
Klein beetje een idee hoe het is nu??
Klein beetje een idee hoe het is nu??
Waarom ik dan toch optimistisch ben?
Omdat ik kan kiezen; me hele dagen hondsberoerd en ellendig voelen, of me hele dagen hondsberoerd voelen én genieten, gelukkig zijn en plezier hebben. Ik kies voor de tweede optie! Dit lukt me niet elk moment van de dag, maar toch zéker elke dag een moment!
Nina
Geen opmerkingen :
Een reactie posten