Beste meneer de UWV dokter

Beste dokter,

Omdat u nog niet persoonlijk heeft kunnen vaststellen of ik werkelijk te ziek ben om naar u toe te komen, heb ik mijn bereidwilligheid getoond door te zeggen: "Als het écht niet anders kan, zal ik bij u langs komen." En blijkbaar kon het écht niet anders.

Maar wat ik me afvraag, dokter, is.. wat zou er gebeuren als u wel aan huis kwam?

Zou u na afloop bijna kotsend van ellende op een koude vloer gaan liggen, niet meer in staat om uzelf in bed te hijsen, nadat u zichzelf kruipend de trap op hebt gesleept?

Zou u na de afspraak minstens 15 uur lang in een donkere, stille kamer moeten liggen, met voortdurend hartkloppingen en een gillende, gekmakende piep in uw oren door de overbelasting?

Zou u ondraaglijke hoofdpijn krijgen door het gesprek, waar geen pijnstiller iets aan kan doen?

Zou u door de overprikkeling een hele nacht wakker liggen en hierdoor nog verder uitgeput raken?

Zou u misselijkmakende pijnen voelen in elke vezel van uw lijf, in elke spier, elk gewricht, elke zenuw, elke holte, zelfs elke kies, alleen maar omdat u bij mij zou zijn langs geweest?

Zou u dagen- of zelfs wekenlang veel zieker zijn dan vóór de afspraak?

Zou u na het gesprek een maaltijd over moeten slaan, omdat uw kaak door het praten zo overbelast is, dat u urenlang niet kunt praten of kauwen?

Zou u de dringende instructies van uw specialist negeren, namelijk elke vorm van inspanning of stress (al dan niet door pijn) te vermijden, om te voorkomen dat u nóg ernstiger ziek wordt dan u al bent?

Zou u dit allemaal doen om een gezond persoon van dienst te kunnen zijn, ten koste van uzelf?

Dit is namelijk wat er met mij gebeurt, nadat ik op een spreekuur ben geweest. En in iets minder heftige mate als er iemand bij mij op bezoek is geweest. Elke keer weer.

Om deze reden loopt bezoek bij mij thuis op de tenen, praat heel zachtjes en is na een kwartier weer vertrokken, om de schade te beperken.

Om dezelfde reden komt er 2x in de week een wijkverpleegster bij mij langs om medicatie toe te dienen, zodat ik niet meer naar de huisarts toe hoef. Een te grote inspanning, met nog grotere gevolgen.

Ik vraag me af of u dit allemaal beseft als ik dringend vraag om een huisbezoek en u dit met 1 enkele zin afwijst, zonder klaarblijkelijk de noodzaak van mijn verzoek in te zien.

En omdat ik niet goed meer kan praten door de uitputting en de cognitieve stoornissen die nog altijd toenemen, schrijf ik dit voor u op. Ik zal namelijk niet de kracht hebben om het allemaal mondeling uit te leggen.

Ik heb geen enkele reden om te overdrijven. Ik hoop dat u dat beseft...

En op uw reeds gestelde vraag: "U kunt toch ook naar België?", kan ik alleen maar antwoorden dat het voor een arts uit Brussel een stuk lastiger is om mij te komen bezoeken, dan voor een arts die maar een kwartiertje hoeft te rijden. De gevolgen onderga ik, wetende dat dit bezoek me dichterbij herstel brengt.

Tenslotte wil ik u nog herinneren aan de eed of belofte die u heeft afgelegd:

Ik zweer / beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens.
Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten.
Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen.
Ik zal aan de patiënt geen schade doen.
Ik luister en zal hem goed inlichten.
Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen.
Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden.
Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving.
Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk.
Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.
Dat beloof ik. / Zo waarlijk helpe mij God almachtig. 

(Nederlandse artseneed - 2003) 

Zwakke, maar vriendelijke groet,

Nina