Beste dokter,
Omdat u nog niet persoonlijk heeft kunnen vaststellen of ik werkelijk te ziek ben om naar u toe te komen, heb ik mijn bereidwilligheid getoond door te zeggen: "Als het écht niet anders kan, zal ik bij u langs komen." En blijkbaar kon het écht niet anders.
Maar wat ik me afvraag, dokter, is.. wat zou er gebeuren als u wel aan huis kwam?
Zou u na afloop bijna kotsend van ellende op een koude vloer gaan liggen, niet meer in staat om uzelf in bed te hijsen, nadat u zichzelf kruipend de trap op hebt gesleept?
Zou u na de afspraak minstens 15 uur lang in een donkere, stille kamer moeten liggen, met voortdurend hartkloppingen en een gillende, gekmakende piep in uw oren door de overbelasting?
Zou u ondraaglijke hoofdpijn krijgen door het gesprek, waar geen pijnstiller iets aan kan doen?
Zou u door de overprikkeling een hele nacht wakker liggen en hierdoor nog verder uitgeput raken?
Zou u misselijkmakende pijnen voelen in elke vezel van uw lijf, in elke spier, elk gewricht, elke zenuw, elke holte, zelfs elke kies, alleen maar omdat u bij mij zou zijn langs geweest?
Zou u dagen- of zelfs wekenlang veel zieker zijn dan vóór de afspraak?
Zou u na het gesprek een maaltijd over moeten slaan, omdat uw kaak door het praten zo overbelast is, dat u urenlang niet kunt praten of kauwen?
Zou u de dringende instructies van uw specialist negeren, namelijk elke vorm van inspanning of stress (al dan niet door pijn) te vermijden, om te voorkomen dat u nóg ernstiger ziek wordt dan u al bent?
Zou u dit allemaal doen om een gezond persoon van dienst te kunnen zijn, ten koste van uzelf?
Dit is namelijk wat er met mij gebeurt, nadat ik op een spreekuur ben geweest. En in iets minder heftige mate als er iemand bij mij op bezoek is geweest. Elke keer weer.
Om deze reden loopt bezoek bij mij thuis op de tenen, praat heel zachtjes en is na een kwartier weer vertrokken, om de schade te beperken.
Om dezelfde reden komt er 2x in de week een wijkverpleegster bij mij langs om medicatie toe te dienen, zodat ik niet meer naar de huisarts toe hoef. Een te grote inspanning, met nog grotere gevolgen.
Ik vraag me af of u dit allemaal beseft als ik dringend vraag om een huisbezoek en u dit met 1 enkele zin afwijst, zonder klaarblijkelijk de noodzaak van mijn verzoek in te zien.
En omdat ik niet goed meer kan praten door de uitputting en de cognitieve stoornissen die nog altijd toenemen, schrijf ik dit voor u op. Ik zal namelijk niet de kracht hebben om het allemaal mondeling uit te leggen.
Ik heb geen enkele reden om te overdrijven. Ik hoop dat u dat beseft...
En op uw reeds gestelde vraag: "U kunt toch ook naar België?", kan ik alleen maar antwoorden dat het voor een arts uit Brussel een stuk lastiger is om mij te komen bezoeken, dan voor een arts die maar een kwartiertje hoeft te rijden. De gevolgen onderga ik, wetende dat dit bezoek me dichterbij herstel brengt.
Tenslotte wil ik u nog herinneren aan de eed of belofte die u heeft afgelegd:
Ik zweer / beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens.
Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten.
Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen.
Ik zal aan de patiënt geen schade doen.
Ik luister en zal hem goed inlichten.
Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen.
Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden.
Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving.
Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk.
Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.
Dat beloof ik. / Zo waarlijk helpe mij God almachtig.
Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten.
Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen.
Ik zal aan de patiënt geen schade doen.
Ik luister en zal hem goed inlichten.
Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen.
Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden.
Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving.
Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk.
Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.
Dat beloof ik. / Zo waarlijk helpe mij God almachtig.
(Nederlandse artseneed - 2003)
Zwakke, maar vriendelijke groet,
Zwakke, maar vriendelijke groet,
Nina
Jeetje, de tranen rollen over mijn wangen na het lezen van je verhaal.....
BeantwoordenVerwijderenIk heb vandaag toevallig een mail gestuurd naar de UWV arts, dat een afspraak volgende week er echt niet in zit., en dat ik het ook onzinnig vind om te worden herkeurt terwijl ik elk moment kan worden opgeroepen voor een intake, om te worden opgenomen voor een aantal maanden in een revalidatiecentrum.
Ik vrees dat ook mijn arts totaal voorbij gaat aan mijn verzoek......want ja duurt nu allemaal wel wat lang.......
Ik zou je zoveel troostende en bemoedigende woorden willen geven, misschien helpt het een beetje om te weten dat ik ontzettend met je meeleef, en samen moeten we blijven vechten tot we ooit serieus genomen worden.
Lieve Nina, geef de moed niet op.
<3 <3
dikke knuffel Sandra
Wat ontzettend lief Sandra, dat helpt zeker, dankjewel!
VerwijderenIdd hier word je erg verdrietig van. Vraag me wel eens af of UWV artsen net als Arbo/ bedrijfsartsen afgekeurde artsen zijn ....
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet of het daar aan ligt Wieb, ook kundige artsen weigeren ME en Chronische Lyme te erkennen.. En dat is erg verdrietig idd!
VerwijderenVerschrikkelijk dit! Maar wat heb je het goed en netjes bewoord. Helaas herken ik heel veel van wat je zegt. Ik heb vrij aan het begin van mijn ziekte proces (fibromyalgie) 7 jaar geleden uitval in mijn armen gehad en kwam uiteindelijk bij het UWV. Hij heeft alles wat ik zij en deed verdraaid. Met als conclusie dat ik gewoon volledig zou kunnen werken. Ik was zo boos ik heb hem gebeld, en na zijn verhaal aan de telefoon kon ik alleen nog dit zeggen. Beste meneer ik zou willen dat u het had. Niet voor altijd want dat zou u niet aan kunnen. Maar gewoon voor een week, een week zoals mijn slechtste week. Kijken of u dan nog zo praat. Deze meneer gaf als antwoord mevrouw ik beëindig hier bij het gesprek wat zoiets wens je niemand toe! Waarop ik nog net terug kon reageren met. Maar u mij dus wel want anders zou u zo niet doen. En toen werd er op gegooid. Ik heb 3 jaar geleden de UWV strijd even stil gelegd ivm pas geboren en ziek kind. Dus voor mij was mijn zoon prioriteit nr 1 geworden. Nu gaat hij in augustus als het goed is naar school. Dus kan ik de strijd weer op gaan pakken deze x met harde medische bewijzen. Dus ben benieuwd! Hoe is het bij jou afgelopen?
BeantwoordenVerwijderenGroetjes harriet
Wat een narigheid Harriet.. :(
VerwijderenIk ben wel volledig afgekeurd, maar de bevindingen van 2 artsen met daarin verschillende labuitslagen en andere medische bewijzen voor mijn klachten werden zonder te bekijken van tafel geveegd en er werd geadviseerd om te kiezen voor volledige opname met psychosomatische behandeling voor SOLK, Somatisch On(voldoende)verklaarbare Lichamelijke Klachten...
Het wordt overigens wel geaccepteerd dat ik toch maar gekozen heb voor een behandeling voor Chronische Lyme in België. ;)
Ja ongelofelijk he. Maar wel fijn dat je wel je recht gekregen hebt. Ik heb in het verleden gezegd ik wil niet afgekeurd worden want ik kan nog werken. Alleen niet meer fulltime, dus voor hun reden om te zeggen u kunt werken dus we keuren u niet af ook niet deels. Zelfs het fijt dat ik uberhoubt blij mag zijn dat ik nog kan lopen. Kreeg ik in die periode ook te horen van de reumatoloog dat ik mijn rug gebroken heb gehad. En dat ik geluk had dat ik wel naar mijn lichaam had geluisterd. Want hij bleek gebroken te zijn op een plek dat ik dus een dwarslaesie had kunnen hebben. Dus met andere woorden als ik toen gewoon door was gegaan dan had ik nu niet meer gelopen. Word door hun niet mee genomen in hun overweging. Nu inmiddels zijn er helaas bij mij ook nog meer dingen bekend geworden. Zo blijk ik hypermobiel te zijn, syndroom van toetsen te hebben en nog 2 niet reumatische aandoening maar die kunnen dan wel weer samen hangen met de fybro. Dit heb ik nu inmiddels ook allemaal zwart op wit. Dus ik wil als mijn zoon het goed gaat op school die strijd wel weer gaan op pakken. Er zal een keer gerechtigheid komen. Vroeg of laat kunnen ze er niet meer omheen. Het voordeel. Voor mij is nu dat ik iigv niets meer te verliezen heb. Ik kan er alleen nog mee winnen. Want inkomen heb ik al 2 jaar niet meer.
Verwijderen