ZEUR!

Iedere chronisch vermoeide kent het wel, je voelt je al snel een zeur als je vertelt hoe je je voelt, toch?

Het welbekende mindfulness principe "Wat je aandacht geeft groeit" is 1 van de redenen dat wij hebben geleerd om te zwijgen en maar door te gaan. In onze zoektocht naar de oorzaak van een klacht werd ons maar al te vaak het zwijgen opgelegd.

"Kijk naar wat je wél kan." "Denk positief!" "Ik ben ook wel eens moe." Ons gevoel of onze klacht werd op die manier genegeerd en aan ons werd steeds weer geleerd om hetzelfde te doen. Zo zijn velen van ons chronisch ziek geworden.

We negeerden onze klacht, we walsden maar door, ver over onze grenzen heen, tot ons lichaam niet meer wilde zwijgen en we zachtjes durfden zeggen... "Ik ben zo moe...", terwijl het zoveel meer omvat dan dat. Hoe vaak zag je irritatie of pure desinteresse op het gezicht van degene waar je dit aan toevertrouwde?

"We negeerden onze klacht, we walsden maar door, ver over onze grenzen heen, tot ons lichaam niet meer wilde zwijgen en we zachtjes durfden zeggen... 

"Ik ben zo moe..."
terwijl het zoveel meer omvat dan dat."

Maar als we gehoord zouden worden, begrepen en gerespecteerd, als we samen met een partner, dokter of een vriend héél even mogen balen, zouden we dan daarna nog steeds zo willen 'klagen'?

© Nina | moezijniszooo.blogspot.nl