Je wilt wel, maar je kan niet. Ken je dat liedje van Clouseau?
De zin 'Ik wil wel, maar ik kan niet' begint mijn lijfspreuk te worden.
Wanneer mijn man tijdens een vakantie aan me vraagt of ik zin heb om mee
te gaan naar de beachbar en mijn lijf wil niet, dan zeg ik: "Ik wil wel, maar ik kan niet." Tja, dat hoort bij ziek zijn.
"Maar ga jij maar hoor, zeg ik dan! Dat vind ik echt niet erg!"
Je kunt toch niet verwachten van een ander dat ze niet meer doen wat ze wel willen, omdat jìj het niet meer kan? Dat ze het leven leiden van een ME patiënt, terwijl ze niet moe, maar kerngezond zijn?
Want moe is wat ik ben. Moe? Uitgeput! Altijd pijn bij inspanning en vervolgens ook ná inspanning. Ik moet meestal nog dagenlang bijkomen van een hele lichte activiteit, soms zelfs wekenlang en met enige regelmaat voel ik maanden later nog de pijn die begon na die ene inspanning. Veel inspanning lukt helemaal niet meer.
Zoals vannacht, toen ik half slapend in hoog tempo naar de wc wilde spurten en vervolgens klaarwakker was door het besef en de pijn: O ja, auwauwauw! Mijn benen kùnnen niet meer spurten. Op slechte dagen, zoals vandaag, kunnen ze niet eens lopen. Dan lukt het me -na een traag opstartmoment- nog net om te strompelen, in het tempo van een slak. Een slak met tegenwind dan wel..
Dus zeg ik, "Ga jij maar hoor!" En als hij dan vertrekt, roep ik hem nog vrolijk na: "Veel plezier!", terwijl mijn hart met Clouseau meeschreeuwt: "Ik wil niet dat je weg gaat, ik wil niet alleen.. Ik wil niet dat je weg gaaahaaaat!"
Want het voelt zo alleen, zo eenzaam, als je in je uppie thuis blijft en op bed of op de bank ligt, terwijl je er gezellig bij zou willen zijn! Maar nóg erger is het schuldgevoel, als je man bij je blijft uit (letterlijk!) medelijden, terwijl hij eigenlijk liever..
Ik probeer daarom ook niet geïrriteerd te reageren als hij iets te luidruchtig thuis komt op het moment dat ik nét in slaap aan het vallen ben, iets te hard praat over hoe gezellig het was en iets te hard snurkt als hij (ook nog eens vele uren eerder dan ik) in slaap valt.
Ik probeer de lieve, ruimdenkende vrouw te zijn, die niet heel de avond vreselijk jaloers is geweest en zich niet ontzettend eenzaam heeft gevoeld, huilend op de bank, alleen...
Nee!
Dat wil ik niet zijn! Ik ben niet zielig! Helemaal niet zelfs! Ik geniet met volle teugen van de kleine dingetjes die ik nog kan. En als ik iets niet kan? Dan zoek ik iets anders wat ik wel kan. Kom op zeg, het leven is veel te kort om te jammeren en geïrriteerd te zijn!
De volgende keer, neem ik me voor, neem ik een lekkere warme douche, steek ik alle kaarsen aan die ik kan vinden, neem ik de kat op schoot -die dol is op mijn zachte roze badjas- en ga ik een leuke chickmovie kijken. De tissues zet ik dan naast me, omdat ik tranen met tuiten ga lachen van plezier i.p.v. zelfmedelijden. Ja, dát ga ik doen!
Maar nu dompel ik mezelf nog even onder in de warmte die ik voel bij de opmerking van mijn man: "Ik ga dat niet elke keer doen hoor, de volgende keer blijf ik gezellig bij jou!"
Nina
Geen opmerkingen :
Een reactie posten