Ik zit even heerlijk met mijn snuit in de zon -nu het nog kan en zolang mijn rug het volhoudt- en ik zit zomaar wat te mijmeren.
Weet je, ik geniet zo intens van het niks doen, zonder me schuldig te voelen over rommel die blijft liggen, zonder verantwoording af te hoeven leggen aan wie dan ook, zonder te hoeven denken 'het kan nu niet' of 'ik moet nog zoveel'.
Al die jaren had ik niet de ruimte om écht te luisteren naar mijn lichaam, ik was ziek, maar werd gezond verklaard.
Het gewoon doorgaan alsof ik gezond en fit was, terwijl ik steeds verder verzwakt raakte door een uitputtende aandoening, dat was zo ongelooflijk zwaar! Maar ik wist het niet! Ik voelde het wel, maar ik wist het niet!
Soms is niks meer kúnnen echt nodig om je te laten stoppen met moeten, met leven als een gezond persoon. Een manier van je lijf om te laten zien, ik heb het echt geprobeerd, keihard mijn best gedaan, maar ik bén niet gezond! Ik stop er mee!
En nu moét ik niks meer, nu mág ik rusten, omdat ik niet anders kan. Nou ja, ik heb twee opties: Of in elkaar zakken van pijn en ellende óf rusten. Zoveel als ik nodig heb. Frusterend soms, maar vaak ook heerlijk omdat het zo nodig is!
Het gewoon doorgaan alsof ik gezond en fit was, terwijl ik steeds verder verzwakt raakte door een uitputtende aandoening, dat was zo ongelooflijk zwaar! Maar ik wist het niet! Ik voelde het wel, maar ik wist het niet!
Soms is niks meer kúnnen echt nodig om je te laten stoppen met moeten, met leven als een gezond persoon. Een manier van je lijf om te laten zien, ik heb het echt geprobeerd, keihard mijn best gedaan, maar ik bén niet gezond! Ik stop er mee!
En nu moét ik niks meer, nu mág ik rusten, omdat ik niet anders kan. Nou ja, ik heb twee opties: Of in elkaar zakken van pijn en ellende óf rusten. Zoveel als ik nodig heb. Frusterend soms, maar vaak ook heerlijk omdat het zo nodig is!
En als ik dan denk aan al die patiënten die nog worstelen met deze onzichtbare immuunziekte..
(Hoeveel zouden het er zijn?)
Al die mensen die proberen aan alle verwachtingen te voldoen, proberen niet te klagen, proberen te leven als een gezond persoon, omdat ze te horen krijgen dat ze niks mankeren of dat het tussen de oren zit..
Al die mensen die aan de noodbel trekken, keer op keer, maar nooit echt gehoord of begrepen worden..
Al die mensen die op hun tenen lopen en niet meer weten hoe, maar toch elke dag weer als door een wonder overleven..
Al die patiënten die gedragstherapie krijgen en/of fysio, om te leren weer 'normaal' te functioneren, maar die steeds verder achteruit gaan, zonder een arts die ingrijpt en zegt, je mag absoluut geen inspanning meer hebben, je lijf is te ziek om nog iets te doen..
..dan huilt mijn hart.
Nina
Geen opmerkingen :
Een reactie posten