Leven met Lyme | Interview met Isabelle Prins

23 september 2015

1. Je mag jezelf eerst even voorstellen.

Ik heet Isabelle Prins en ik ben 53 jaar oud. 'Dankzij' de Ziekte van Lyme heb ik geen gezin, maar godzijdank wel een liefhebbende echtgenoot, waarmee ik al ruim 33 jaar lief en heel wat leed deel.
Ik ben al zo lang ziek dat mijn arbeidsverleden in een ver vergeten verleden ligt. Sinds de ergste ellende voorbij is, haal ik met regelmaat een oud hondje uit het asiel en bezorg dat een fijne oude dag.

"Ooit was ik zeer sociaal, creatief en 
enthousiast over alles, maar dat is 
me aardig afgeleerd door de 
-zacht uitgedrukt- 
ontgoochelende ervaringen die ik heb 
opgedaan door deze onbegrepen 
ziekte."

Dit jaar heb ik een kleine Facebook-groep opgezet voor alternatieve en spirituele vrouwen. Daar haal ik veel voldoening uit èn ik steek er heel wat van op.


2. Hoe lang duurde het voordat bij jou de diagnose Ziekte van Lyme werd gesteld?

Ik werd in 1972 voor het eerst gebeten door een teek tijdens een werkweek in de vijfde klas (nu groep 7). Daarna heb ik me nooit meer fit gevoeld. Vele beten volgden tot ik in de herfst van 1993 na het bekende vreemde griepje volledig instortte. In een enkele maand verloor ik maar liefst 24 kilo. Ik kon niet meer slapen, ik hield mijn eten niet meer binnen, ik voelde me onbeschrijflijk doodziek en stierf van de pijn.
Mijn man sleepte me van arts naar specialist, maar we kregen na wat oppervlakkige onderzoekjes overal nul op rekest.

"Mijn man sleepte me van arts naar 
specialist, maar we kregen na wat 
oppervlakkige onderzoekjes overal 
nul op rekest."

Toen ik in het daaropvolgende voorjaar vel over been was en niet meer op mijn benen kon staan, pakte mijn man mij in de auto en bracht me naar een alternatieve kliniek in Engeland. Daar werd ik gelijk aan de infusen gelegd - ik was uitgedroogd en zwaar ondervoed. Naast allerlei onderzoeken en behandelingen, werd mijn lichaam in de daarop volgende maanden voorzichtig geleerd weer wat voeding en water te accepteren. Genezen deed men mij hier niet (van Lyme&co. had men ook daar nog niet gehoord), doodziek was ik nog steeds, maar met de grootste moeite kon ik wat eten en drinken en met behulp van een lichte vorm van HRT (Oestrogel) kon ik een heel klein beetje slapen.

Zo tobde ik jarenlang door tot ik in 2003 na mijn zoveelste tekenbeet een duidelijke EM (erythema migrans; rode kring) kreeg. In die tijd werd er eindelijk getest op de Borrelia-bacterie en die sloeg positief uit. Ook de testen in de daaropvolgende jaren waren steeds positief, zo ook bioresonantie-testen. Dus pas na 10 jaar malaise begrepen wij dat ik al die jaren ziek was van eerdere besmettingen.


3. Werd er eerst aan een ander ziektebeeld gedacht, waarvan de klachten achteraf bij Lyme blijken te horen?

Ik heb werkelijk alle mogelijke diagnoses naar mijn hoofd geslingerd gekregen, van reuma, artritis, ME, fibromyalgie, Raynaud Syndroom, overgang (op mijn 31ste...), enz. enz. De psychische stempel heb ik altijd kunnen omzeilen, omdat ik in het begin van mijn ziek zijn een psycholoog had geraadpleegd die mij "tot vervelens toe normaal" vond. Dus met die diagnose kon ik artsen om de oren meppen die durfden te opperen dat deze mensonwaardige ziekte tussen mijn oren zat.


4. Hoe verliep jouw zoektocht naar een middel met een positief effect op je klachten?

In 2004 ontdekte ik bij toeval dat vitamine B3 (Niacinamide-250 van Orthica) mijn hart en hoofd tot rust bracht en een goed inslaapmiddel was. Die verbeterde nachtrust was van levensbelang! Sinds kort weet ik dat er onderzoek is gedaan naar het effect van vitamine B3 op Lyme-patiënten en het deed ze over het algemeen inderdaad goed.

In 2012 kocht ik zoals iedere herfst wat flessen vlierbessenpunch om griep&verkoudheid uit huis te weren. Dit keer kon ik raar genoeg niet ophouden met die heerlijke warme punch - ik dronk een hele fles per dag leeg met als gevolg dat ik me binnen een paar dagen niet meer hondsberoerd en doodziek voelde! Ik dronk door, totdat ik eindelijk het vertrouwen had dat dit geen tijdelijke verbetering was en ben toen langzaam gaan afbouwen. In vlierbessen zitten allerlei gezondheidsbevorderende fytochemicaliën en sterke antioxidanten. Anthocyanen bijvoorbeeld stimuleren de aanmaak van cytokinen. Dat zijn belangrijke boodschappers in ons immuunsysteem. Cytokinen stimuleren ook de endorfineproductie. Verder is de vlierbes goed voor hart- en bloedvaten en bovendien ontgift hij.

De pijn had ik hierna echter nog, die bleek los te staan van het ziek zijn. Weer bij toeval kwam ik in aanraking met de Duitse pijnvrijmethode volgens Liebscher und Bracht (LNB). Deze methode gaat ervan uit dat veel pijn wordt veroorzaakt door een foutgelopen pijngeheugen vd spieren, hetgeen bij mij duidelijk het geval was. Met een enkele behandeling werd ik namelijk verlost van het grootste deel van mijn algehele lichaamspijn.

"Met een enkele behandeling werd ik 

verlost van het grootste deel van 

mijn algehele lichaamspijn."

Sinds begin dit jaar laat ik me door een klassieke homeopaat behandelen met Aurum arsenicosum volgens de methode van de Duitse dierenhomeopaat Peter Alex. Hiermee hoop ik een eventuele erfelijke belasting (vanuit mijn voorgeslacht) met de spirocheet kwijt te raken en daarmee minder aantrekkelijk te worden voor nieuwe infecties.

Na herbesmettingen met duidelijke symptomen of een EM, haal ik steeds een 10-daags kuurtje Doxycycline. Samen met een immuunondersteunend dieet is dat tot nu toe iedere keer voldoende om een nieuwe infectie te bestrijden. De zin van bloedonderzoek in Nederland zie ik niet in met al die vals negatieve en vals positieve uitslagen, je kunt net zo goed een muntje opgooien.

"De zin van bloedonderzoek in 
Nederland zie ik niet in met al die 
vals negatieve en vals positieve 
uitslagen, je kunt net zo 

goed een muntje opgooien." 

5. Welke methode werkte bij jou echt níet of had juist een averechts effect?

Na zo'n vijf jaar regulier mishandeld te zijn, ben ik uit de medische malle molen gestapt. Uit zelfbehoud - ik ging er emotioneel aan kapot. Artsen kunnen een ziek mens maken en breken. Zoals zovelen belandde ik in het alternatieve circuit. Je kunt het zo mal niet bedenken - ik heb het uitgeprobeerd. Het kostte handen vol geld, maar bracht niets, helemaal niets. M.u.v. meditatie.

Ook als je behept bent met bepaalde genmutaties (o.a. MTHFR of HLA DR gen), dan verloopt de Ziekte van Lyme anders dan wanneer je deze genafwijkingen niet hebt. De infectie wordt chronisch en antibiotica helpt niet (info: IMD-lab Berlijn). Het lijkt mij logisch dat je dit wilt weten voordat je langdurig antibiotica gaat slikken.


6. Wat was de gemiddelde Karnovsky-score (functioneringsscore) in je slechtste periode en wat is die nu?

Ik schat dat ik zo'n 80% ben opgeknapt. Ik heb de slechtste drie stadia van de Karnovsky-score doorlopen. Het eerste half jaar: 10%, na de behandeling in Engeland: 20%. Nadat ik Niacinamide ging slikken: 40% met een sprong naar 80% na de vlierbessenpunch en de LNB.

Ik heb af en toe een slechtere dag, maar ik heb ook betere, vooral sinds ik een uur voor het ontbijt citroensap+zuiveringszout inneem. Dit ontzuurt en voorziet de cellen van extra zuurstof, hetgeen de anaerobe spirocheten het leven zuur maakt. Ook slik ik knoflook-op-de-nuchtere-maag als antibioticum, antiparasitair middel en vanwege het superantioxidant glutathion. Verder doet het me goed de hoeveelheid fytinezuur, lectinen en gluten in mijn dieet te verminderen. Dit lukt door noten, zaden, granen en peulvruchten ouderwets te weken.

"Sommige dingen kunnen we 

eenvoudigweg niet meer verteren 

en andere verhinderen ons immuunsysteem zijn werk te 
doen, zoals suiker, de meeste granen, 
zuivel, nachtschades, fabrieksvetten, 
additieven en chemicaliën."

Het leven is weer de moeite waard, hoewel ik mezelf dus nog in acht moet nemen en braaf dieet moet houden. Ik vermoed dat we door Lyme&co. bepaalde zaken maar beter kunnen blijven mijden. Sommige dingen kunnen we eenvoudigweg niet meer verteren en andere verhinderen ons immuunsysteem zijn werk te doen, zoals suiker, de meeste granen, zuivel, nachtschades, fabrieksvetten, additieven en chemicaliën. Dit is vooral van belang vanwege het enorme herbesmettingsgevaar. Ik ben, sinds ik drie jaar geleden zo opgeknapt ben, al twee keer herbesmet!


7. Wat was jouw manier om positief te blijven op het dieptepunt van je ziek zijn?

Toen ik op mijn ziekst was, ben ik op de één of andere manier "uit mezelf gestapt". Ik heb mezelf jarenlang emotioneel en psychisch uitgeschakeld, mezelf op sterk water gezet, zeg maar. Het schiep afstand en het lijden werd hierdoor draaglijker, vooral het eerste jaar toen ik suïcidaal depressief was. Ik beschermde mezelf ook zoveel mogelijk door me af te sluiten voor slecht nieuws, negativisme en nare dingen. Slechte emoties zijn voor Lymies net zo toxisch als bijvoorbeeld alcohol. Het was niet altijd mogelijk, maar dat absurde kleine beetje energie dat ik had, besteedde ik aan leuke dingen, ook al was 't maar naar iets vrolijks op TV kijken.


8. Wat is het meest waardeloze advies dat je ooit hebt gekregen voor je klachten?

Dat ik maar 's zwanger moest worden - dáár zou ik 'misschien' van opknappen. Dit zei een arts tegen me net nadat hij zijn vermoeden had uitgesproken dat ik waarschijnlijk AIDS had. Dit krankzinnige advies kreeg ik in 1996 van een in hoog aanzien staand cardioloog in Parijs, eentje die presidenten behandelde...


9. Wat is volgens jou de 'succesformule' om te (over)leven met Lyme&co., iets wat je iedereen kunt aanraden?

"Tegen elke kwaal is een kruid gewassen", daar ben ik van jongs af aan al van overtuigd. Door schade en schande heb ik ondervonden dat er voor elk toxische farmaceutische middel een natuurlijk alternatief bestaat. Je moet 'm alleen zien te vinden...

"Tegen elke kwaal is een kruid 
gewassen", daar ben ik van jongs af 
aan al van overtuigd. 

Door schade en schande heb ik 
ondervonden dat er voor elk 
toxische farmaceutische middel 

een natuurlijk alternatief bestaat. 

Je moet 'm alleen zien te vinden..."

Mijn grootste hoop is gevestigd op de behandeling met bacteriofagen. Ik hoop dat die binnen afzienbare tijd onze kant opkomt. In Georgië geneest men er allang Lyme-patiënten mee en het Hansa Center in Amerika heeft dit opgepakt. Met antibiotica doodt je nooit meer dan 80% vd ziektekiemen - met bacteriofagen ligt dat percentage veel hoger. Dat, eventueel in combinatie met quorum sensing verstorende middelen, zodat onze ziektekiemen niet meer met elkaar kunnen communiceren, lijkt mij dé behandeling van de toekomst.

Ontzettend bedankt Isabelle, voor je openheid en het delen van de kennis en ervaringen die je hebt opgedaan!

Interview met Isabelle Prins 
© Nina | Moezijniszooo.blogspot.nl

Bekijk alle interviews

Heb je ook een chronische aandoening, maar blijvende vooruitgang geboekt en wil je dit delen in een 'Leven met .. interview'? Klik dan hier.