We zijn een heerlijk weekendje weggeweest met vrienden en hebben heel relaxed, op een ouwewijventempo een stadje bezichtigd en op terrasjes gezeten. Zou prima moeten gaan toch, voor iemand van mijn leeftijd (33 jaar). Maar niets is minder waar.
Nog nooit eerder ben ik in aanwezigheid van vrienden op het punt beland waarop mijn hand geen glas meer kon vasthouden, omdat het te zwaar was. Waarop ik niet meer goed kon praten, omdat mijn mond en tong geen kracht meer hadden om te bewegen. Waarop mijn benen geen energie meer hadden om nog normaal te lopen en mijn lijf geen puf meer had om nog 1 vezel te bewegen. Waarop ik alleen nog maar emotieloos kon huilen, zodra ik me aan het eind van de dag over wilde geven aan de slaap...
Nog nooit eerder is het contrast, de kloof en het gevecht tussen mijn mentale en fysieke ik zo groot geweest als in het afgelopen weekend.
Zelfs het scrollen met mijn vinger over het scherm kost een paar dagen later nog best veel inspanning, omdat mijn accu nog niet terug opgeladen is tot de 30% energie die ik ongeveer heb als ik op mijn fitst ben.
Stilletjes aan het overwegen om een rolstoel aan te schaffen voor zulk soort uitjes... Maar wil ik echt mijn bewegingsvrijheid inleveren (die ik vooral voor fotograferen nodig heb) en anderen hiermee belasten?
Nee, natuurlijk wil ik dat niet.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten