Borstonderzoek | Onderzoek en uitslag

In mijn vorige blog 'Borstonderzoek | Schadelijk of niet?' schreef ik hoe kan worden vastgesteld of een knobbel kwaadaardig is of niet en welk onderzoek daarvoor kan worden ingezet, welk onderzoek schadelijk kan zijn voor de gezondheid en welke onderzoeken veilig zijn.

Ondanks alle moeite en research was ik totaal niet voorbereid op wat er gebeurde toen ik in het ziekenhuis kwam. Mijn verzoek om alleen een echografie te laten uitvoeren werd namelijk meteen van tafel geveegd en ik was te overrompeld om achter mijn besluit te blijven staan om écht alleen een echografie te laten doen en verder niks. 

Ik kreeg te horen dat ik - als leek - met een probleem op de mammapoli kwam en dat ik het dan aan de specialist moest overlaten op welke manier dit het beste onderzocht kon worden. Ik sputterde nog wat tegen en noemde mijn bezwaren, maar die werden allemaal weggewuifd en mede 'dankzij' mijn uitputting ging ik overstag. "Een echografisch onderzoek is echt niet voldoende?" "Nee, zeker niet op die plek." "Dus een mammogram is echt perse nodig als ik wil weten wat het is?" Ja, dat is de enige manier om in dit geval te zien of er afwijkend weefsel zit." "Oké, nou doe maar dan." 

Na al het gesjouw in en uit de auto, in en uit de rolstoel, in een wachtkamer met veel prikkels, een paar keer opnieuw aan en uitkleden en van de ene naar de andere afdeling in het ziekenhuis, was mijn daad- en wilskracht totaal verdwenen.

Trauma

Ik vond de onderzoeken traumatiserend. Echt! Ook het gewone handmatige onderzoek. 
"Komt er vocht uit je tepel?" 
"Nee." 
"Ik knijp even in je tepel hoor." 
"Oké." 

Tuurlijk, geen probleem, ga je gang, 

leef je uit! 

"Er komt inderdaad geen vocht uit." 

Joh! 

"Ik weet het."

Op mijn gezicht was geen enkel spoor van emotie te bekennen, maar van binnen was ik, mede dankzij de overprikkeling en uitputting, lichtelijk in shock. 

"Elke cel in mijn lijf en geest zei: Dit voelt echt niet goed! Dit had ik niet moeten doen."

Geshockeerd en wel gingen we door naar de rontgenafdeling voor een mammogram. Ik kan je vertellen dat ik dit nooit, maar dan ook NOOIT meer doe! (I know, zeg nooit nooit...) Ik heb niet gehuild, maar wat een marteling zeg! Om te beginnen was ik te zwak om zelfstandig te staan, maar ik kon ook niet zittend onderzocht worden, dus ik moest mezelf met beide armen aan het apparaat vasthouden en moest daar dus zien te blijven hangen met verzuring in mijn spieren. Maar dat vond ik niet het ergste. Wel eens met hele pijnlijke ontstoken borsten tussen 2 platen geklemd gezeten die ook nog eens stevig werden aangedrukt? En daarna nog eens 3x? Elke cel in mijn lijf en geest zei: Dit is niet goed. Dit voelt echt niet goed! Dit had ik niet moeten doen.
(Ik probeer niemands keuze te beïnvloeden, ik vertel gewoon wat ik zelf heb ervaren.)

Tijdens de echografie in de volgende kamer kon ik even tot rust komen tijdens een pijnloos onderzoek, voor zover ontspannen mogelijk is wanneer je met een ontbloot bovenlijf met iemand in gesprek bent, terwijl deze persoon je tepel onderzoekt... ;)

"Niks bijzonders te zien hoor", zei de radioloog. "Ik vind alleen een aantal cystes, maar op de plek van het knobbeltje (achter de tepel) is geen afwijkend weefsel te vinden. Het is wel voelbaar, maar niet zichtbaar."

Terug in de kamer van de arts ging het afgezwakte discussiëren nog even door, want ze vond dat er echt een punctie nodig was. En weer werden al mijn bezwaren van tafel geveegd: "Welnee, als het risico's met zich mee zou brengen zou ik hier eerlijk over zijn", zei de arts. "Dus het is 100% veilig?", vroeg ik. "Dat kan ik niet garanderen", was het antwoord. "Het kan wel even pijnlijk zijn als de naald naar binnen gaat." Alsof pijn het probleem was.

Of het de spanning was of een onbewuste poging tot uitstel, of omdat er als ik echt moe ben meestal geen enkel blad meer voor mijn mond te vinden is, ik weet het niet. In elk geval vond ik het nodig om de arts te wijzen op de snot die aan het randje van haar neus geplakt zat. Al blozend zocht ze tissues en een spiegel op en maakte de boel weer schoon. Daarna konden we dan aan de punctie beginnen.

De verpleegkundige die eerder in mijn tepel had geknepen, hield nu heel lief mijn hand vast, zodat ik haar (terug) mocht knijpen als het pijn deed. Alweer ogenschijnlijk kalm en volledig ontspannen onderging ik de punctie. Het was pijnlijk ja, maar in elk geval niet traumatiserend zoals de mammografie.

"De verpleegkundige die eerder in mijn tepel had geknepen, hield nu heel lief mijn hand vast, zodat ik haar (terug) mocht knijpen als het pijn deed."

Uitslag

Of de arts me terug wilde pakken, weet ik niet, maar ze vergat mij tot 3x toe terug te bellen op de afgesproken datum en elke keer als ik zelf belde, was ze er niet. Pas 8 dagen later dan gepland kreeg ik dan eindelijk de uitslag te horen. Deze bleek ietwat dubieus. Er was geen weefsel meegekomen met de punctie, de naald was waarschijnlijk niet door de verharde buitenkant geraakt, waardoor ze geen cellen hadden kunnen afnemen, zei de arts. 

Er is over de uitslagen van alle onderzoeken vergaderd en uiteindelijk is er besloten om het "zoals-het-er-nu-naar-uitziet-goedaardige-knobbeltje" over een half jaar nog eens te bekijken, tenzij er borstkanker in de familie voorkomt. "We gaan er nu vanuit dat het niet kwaadaardig is", zei de arts. Als het over een half jaar niet is gegroeid, bevestigt dat het vermoeden dat het om een versteende cyste gaat. Fibrocysteus weefsel noemen we dit, legde de arts uit. Een vochtophoping (cyste) waar verlittekend (fibreus) bindweefsel omheen zit. Verder is er wel veel mastopathisch weefsel, werd er verteld. Tja, dat wist ik al.

Na het gesprek was ik niet eens opgelucht, maar vooral boos. Boos om al die keren dat ik vol spanning bij de telefoon had gezeten, boos om de zinloze onderzoeken, boos dat ik niet gewoon bij mijn standpunt was gebleven en boos dat ik mezelf zo veel pijn had laten doen. Tot een week na het onderzoek heb ik vreselijke pijnen gehad bovenop de pijn die ik al had. Plus flink wat risico's, een hoop spanning, veel te veel stress en vooral ook veel inspanning, met als gevolg: Geen enkel resultaat, behalve dat het knobbeltje is losgeraakt, terwijl het eerst onbeweeglijk vast zat.

Plan van aanpak
Op dat moment besloot ik om geen enkele specialist meer aan mijn borsten te laten zitten en over een half jaar niet terug te gaan voor controle, als die controle opnieuw bestaat uit dezelfde serie onderzoeken. De pijn is inmiddels (drie maanden later), nog steeds heel vervelend en straalt vaak uit in de richting van mijn oksel, wat ik verontrustend vind, maar waarvan ik vermoed (en hoop) dat mijn lymfesysteem er druk mee bezig is. Ook leek het herstel van Lyme al die maanden op pauze te staan en ben ik in een half jaar tijd 8 kilo afgevallen, zonder dat er iets veranderd is in mijn eet- of activiteitenpatroon. Dat is niet echt normaal. 

Wat ik wél ga doen om het knobbeltje in de gaten te houden is een thermografisch onderzoek, dat is tenminste pijnloos en veilig! Daarnaast ben ik al begonnen met verschillende middelen uitproberen, waarmee je mastopathie, cystes en eventuele borstkanker op natuurlijke wijze kunt aanpakken. Gelukkig zijn er een hoop mogelijkheden! Met een disfunctionerend immuunsysteem en een overdaad aan gifstoffen en ontstekingen in mijn lichaam vanwege de ME en Lyme hielp ik mijn lichaam al bij het opruimen van cellen en stoffen die niet thuishoren in mijn lichaam, maar nu is mijn voedingspatroon ook nog eens gericht op herstel van het borstweefsel.

Hoe? Dat lees je in het artikel 'Mastopathie en voeding'

©moezijniszooo.blogspot.nl


< Vorig artikel

Deel 1: Een stilzwijgend knobbeltje

Deel 2: Borstonderzoek, schadelijk of niet?

Deel 3: Borstonderzoek en uitslag

Deel 4: Masthopathie en voeding