9 jaar lang voelde ik me ziek, zonder te weten wat ik mankeerde. Dát ik iets mankeerde, dat was wel zeker, maar wat? Niemand wist het, dus ik ging maar gewoon door. Inmiddels ben ik behoorlijk verzwakt, kan ik hooguit een paar minuten lopen of zitten per dag en is iets eenvoudigs als douchen echt niet meer mogelijk.
1 jaar geleden
25 oktober 2013
Toevallig op dezelfde datum, precies 1 jaar geleden tijdens een weekendje weg in de Ardennen, liet mijn lijf me voor het eerst volledig in de steek. Althans, zo voelde het.
Ik weet nog hoe ik tijdens een wandeling een paar keer geschrokken zei dat ik zoveel pijn had in mijn benen. Niet 'gewoon pijn', maar écht heftige pijn! Ik kreeg tot mijn ontsteltenis te horen dat ik naar positieve dingen moest kijken en omdat ik verwachtingen van anderen - toen nog - belangrijker vond dan signalen van mijn eigen lichaam ging ik dapper door. Het tempo werd op mij aangepast maar toch zakte ik steeds door mijn knieën en raakte ik steeds verder uitgeput, tot mijn lichaam er mee stopte en ik alleen nog maar kon huilen.
Achteraf zei iedereen 'trots' op mij te zijn, omdat ik zo lang had volgehouden (zo ver over mijn grenzen was gegaan...) en op dat moment besefte ik dat ik niet langer meer de verantwoordelijkheid voor mijn gezondheid bij anderen mocht leggen, niet meer mocht wachten tot anderen mij wel zouden beschermen tegen overbelasting.
Het werd hoog tijd dat ik mezelf in bescherming nam. Het was míjn verantwoordelijkheid! Alleen ík kon mijn grenzen bepalen en deze respecteren. Pas dán zou ik aan anderen de ruimte geven om hieraan te wennen en hiermee om te leren gaan.
Grenzen negeren en overschrijden is namelijk geen topprestatie of iets om trots op te zijn, grenzen respecteren wél!
"Grenzen negeren en overschrijden is geen topprestatie of iets om trots op te zijn, grenzen respecteren wél!"
Nu
25 oktober 2014
Inmiddels weet ik dat de pijn, uitval en uitputting o.a. werd en wordt veroorzaakt door toxines in het bloed en ontstekingen in de hersenen die toenemen na inspanning of stress, maar toen vond ik het vooral doodeng! Ik wist alleen dat ik dágen, nee.. máánden zou kunnen slapen, zooo moe was ik, maar volgens verschillende doktoren mankeerde ik niks.
We zijn sinds het auto-ongeluk alweer 9 jaar verder en nóg is het plaatje niet helemaal compleet, maar we zijn al een heel eind! Half december hoop ik te weten welke infectie de grootste boosdoener is en wat het behandelplan zal zijn!
Word vervolgd!
Nina
Lees hier 'hoe het allemaal begon'
Geen opmerkingen :
Een reactie posten