Endometriose | Mijn verhaal #6

December 2010

De moeilijke stoelgang heeft weer een ander -zeer pijnlijk- probleem veroorzaakt, namelijk aambeien, dus ik kruip weer achter mijn computer en ga op zoek naar informatie over dit onderwerp.

Ik kom op een website van een voedingsdeskundige terecht, die vertelt dat aambeien voor een deel gevolg zijn van een ongezonde leefstijl. Ik ga bij mezelf na; ik ontbijt niet, ik eet veel chips (troostvoer) en drink weinig water. Ik geef de beste man een kans en bestel zijn boeken over voeding en leefstijl.

Het is veel leeswerk, maar ik vind het waanzinnig interessant en leerzaam en ik sla zoveel mogelijk in me op. Ik kom er in elk geval achter dat ik een heleboel dingen niet goed doe. Wat ik me vooral afvraag is:

Eet ik wat ik lekker vind, 

of eet ik wat ik nódig heb?

Ook lees ik dat je heel veel gezondheidsklachten kunt verminderen of voorkomen door gezond te leven.

Ik besluit om mijn leefstijl drastisch om te gooien en ga vastberaden het gevecht aan met de vermoeidheid, mijn (gebrek aan) gezondheid en de darmklachten.

Vanaf dat moment sta ik ‘s ochtends vol vechtlust op, drink een glas water, doe buikspieroefeningen en neem een stevig ontbijt.

Het ontbijten is even wennen en een hoop werk; mijn favoriet is een omelet met snijbonen, tomaat en ontbijtspek, grof volkoren boterhammen en een glas melk.

‘s Middags eet ik salade met groenten, noten of pijnboompitten en tonijn of gerookte kip of ik neem brood met kipfilet en sla. ‘s Avonds halveer ik de hoeveelheid pasta, rijst of aardappelen en verdubbel ik mijn portie groenten.

Ik merk een wereld van verschil, nu ik mijn lichaam de bouwstoffen geef die het nodig heeft merk ik dat mijn darmen ook rustiger worden. Ik zit niet meer huilend op de wc en heb weinig behoefte aan (zoute) tussendoortjes.

Om de nodige ontspanning te krijgen, ga ik boetseren. Bij het boetseren van mijn derde werkstuk, een zwangere vrouw, huil ik al mijn opgekropte tranen er uit.

Geen kindje voor mij.. Geen mama zijn..

Geen mooie dikke buik..

Nadat ik uren heb gehuild, voel ik me een stuk beter. Ik sta nog steeds achter mijn keuze. Het is verdrietig, maar beter voor mijn lichaam.

Ik troost me weer met de gedachte dat ik altijd nog terug kan komen op mijn besluit. Eerst maar eens ‘leren leven met endometriose’..

Het geeft veel spanning om steeds de vraag te krijgen of er nog geen kinderen komen. Ook onverwachtse vragen als: “Is het voor jullie nog geen tijd..?”, zijn behoorlijk vervelend.

Ik stuit op een hoop onbegrip en krijg goed bedoelde adviezen om het toch allemaal anders te doen, maar ik probeer me daar niks van aan te trekken. Ik ben er van overtuigd dat ik oud en wijs genoeg ben om zelf te weten wat goed voor me is en aan die gedachte hou ik me vast.

Elke keer als ik iets wil eten, vraag ik me af: Wat zou mijn lichaam nu fijn vinden om te krijgen? Ik merk dat ik mezelf voorheen altijd troostte met ongezonde dingen, maar dat ik in werkelijkheid mijn lichaam tekort deed in plaats van het troost te geven.

Uit respect voor mijn lijf, geef ik het nu de bouwstoffen die het nodig heeft en dat voelt ontzettend goed! De darmklachten verdwijnen bijna! Zou dit dan de oplossing zijn?

Lees verder

1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10