Mei 2010
De arts vraagt hoe het met me gaat en besluit na mijn antwoord meteen de behandeling met injecties stop te zetten, omdat ik er wel erg heftig op reageer.
Hij heeft van de gynaecoloog begrepen dat ik zwanger wil raken en het IVF traject in wil.
Ik zeg dat de gynaecoloog dit dan niet goed heeft uitgelegd, omdat ik alleen op een natuurlijke manier zwanger wil raken. Hij vraagt me, waarom ben je hier dan? Want ik behandel alleen vrouwen met endometriose die IVF willen.
Ik vertel hem dat ik duidelijk tegen de gynaecoloog heb verteld dat ik geen IVF wil en dat ik er vanuit ben gegaan dat hij me van de endometriose af gaat helpen.
Hij kijkt me even aan en zegt dan: “Wat weet je van endometriose?” Ik zeg: “Niet zoveel, alleen dat het slijmvlies van mijn baarmoeder om de één of andere reden in mijn buikholte terecht is gekomen, waar het pijn en verklevingen veroorzaakt.”
De arts vertelt me heel kort en duidelijk:
“Endometriose is een goedaardige, maar ongeneeslijke en chronische ziekte.”
Hij wacht even om dit nieuws te laten bezinken, maar de klap komt harder aan dan hij waarschijnlijk door heeft. Ik kijk hem kalm aan, maar van binnen stormt het.
Pff.. Ongeneeslijk? Chronisch??
Maar.. de gynaecoloog had toch gezegd dat het probleem aangepakt zou worden?? Ik dacht echt dat ik er na één of meer behandelingen vanaf zou zijn! Wat nu? Wat zijn de opties?
De arts legt alles duidelijk uit en nu pas begrijp ik: Zolang ik vruchtbaar ben, zal ik endometriose hebben. Ik kan er voor kiezen om weer anticonceptie te gaan gebruiken, want door de hormonen in anticonceptie wordt er bijna geen oestrogeen meer aangemaakt en minder oestrogeen betekent ook, minder endometriose. Met anticonceptie worden de symptomen dus tot een minimum beperkt, maar heeft wel als gevolg:
Geen natuurlijke zwangerschap mogelijk...
Ik kan ook besluiten om toch het IVF traject in te gaan. Ik krijg dan injecties met oestrogenen toegediend, om de aanmaak van eicellen te bevorderen, zodat ze meerdere eitjes kunnen afnemen. Door de toename van oestrogenen in mijn lichaam, zullen de klachten dan wel behoorlijk toénemen, met als gevolg dat er nóg meer verklevingen zullen ontstaan, die de artsen operatief moeten verwijderen, voordat ze verder kunnen met de IVF behandeling. Maar deze operaties geven wel een behoorlijke kans op complicaties/perforaties. Het hele traject zal ook weer veel (meer) pijnklachten geven.
Een derde optie is dat ik zonder anticonceptie blijf proberen zwanger te raken, maar dan zullen de klachten ook verergeren en aangezien ik vóór de operatie op deze manier ook niet zwanger raakte, zal deze ellende nog wel eens heel lang kunnen duren.
Ik weet al meteen wat ik wil en troost me met de gedachte dat ik altijd nog van gedachten kan veranderen.
Ik ben er klaar mee.
Ik ben klaar met de pijn, met de valse hoop op genezing, met ziekenhuizen, met mijn lijf, met alles eigenlijk. Ik bestel onderweg naar huis meteen anticonceptie bij de huisarts en slik mijn tranen weg.
Bij thuiskomst lees ik nog eens de informatie op het internet door. Ja, er staat inderdaad ‘chronisch’. Dat was me nog niet eerder opgevallen, ik dacht echt dat ik er vanaf zou zijn na de behandeling in Rotterdam.
Als de gynaecoloog beter naar me had geluisterd, had ik niet een paar maanden hoeven wachten om vervolgens te horen dat ik voor niks heb gewacht.
Mijn lijf is uitgeput, maar de buikpijn is weg door de hormoonkuur, dus het lijkt me een goed idee om dit zo te houden door vanaf nu anticonceptie te gaan gebruiken.
In de maanden die volgen, knap ik langzaam wat op, maar ik ben nog steeds erg moe en mijn darmen lijken inmiddels volledig overstuur. Ik heb geen idee van wat, maar elke dag is de stoelgang weer een marteling en huil ik het uit op de wc. Deze pijn is minstens even erg als de pijn van de verklevingen!
God, laat hier een eind aan komen,
dit hou ik niet lang meer vol!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten